حضور شهید آیت‌الله رئیسی در جمع راهپیمایی‌کنندگان ۲۲ بهمن و صبوری وی در شنیدن دغدغه‌های مردم را می‌توان یکی از مصادیق مردمی بودن رئیس جمهور شهید معرفی کرد.
صبح روز۲۲بهمن‌ماه ۱۴۰۲ همچون سال‌های گذشته همراه با اقشار مختلف مردم در میان انبوه جمعیت حاضر در خیابان‌های شهر حدفاصل میدان انقلاب تا چهارراه ولیعصر (عج) را که حوزه فعالیتم بود، به پوشش جشن پیروزی انقلاب اسلامی، مشغول بودم.
مطابق هر سال قرار بود رئیس جمهور در میدان آزادی به راه‌پیمایان پیوسته و سخنرانی کند. باد، پرچم‌های انقلاب را به اهتزاز در آورده بود و سرود‌های انقلابی در فضا طنین‌انداز بود. جمعیت انبوهی از مردم، شامل خانواده‌ها، جوانان و سالمندان، با اشتیاق و ولع جشن سالروز پیروزی انقلاب اسلامی را با راهپیمایی جشن گرفته بودند.
قرار بود هر سوژه و اتفاق جالبی را با عکس یا فیلم ثبت کرده و با ارسال در گروه هماهنگی خبرگزاری به اشتراک گذاشته تا دبیر سرویس مربوطه به صلاحدید، منتشرش کند.
ساعت حوالی ۱۰ و نیم صبح بود و دیگر همکاران با گرفتن چند گفت‌و‌گو با سیاسیون و مقامات عالی کشور لااقل چند گام از من جلوتر بودند.
به گمان ساعت دیگر از ۱۱ صبح عبور می‌کرد، بدون هیچ دستاورد ویژه‌ای، مایوس، درست برعکس موج جمعیت، خیابان انقلاب حدفاصل فخررازی (سر در دانشگاه تهران) و خیابان قدس را می‌پیمودم. در همین حین به یکباره حضور متوجه همهمه جمعیت شدم. بله رئیس جمهور بود که به میان مردم آمده بود.
لوگو خبرگزاری میزان را در دست داشتم و کارت تردد خبرنگاران برگردنم بود، رئیس جمهور به فاصله یک متری من رسیده بود. هیچ سوالی به ذهنم نرسید که از رئیس جمهور بپرسم!
شهید رئیسی دیگر به دوقدمی من رسیده بود. دست راستش به نشانه احترام به ابراز احساسات مردم بالا بود، لحظاتی چشم در چشم شدیم، سید شهید لبخندی زد، دستی تکان داد و نور شد و در جمعیت فرو رفت.
از آن ملاقات تا کنون تنها یک فیلم بجای مانده است که شرحی است بر ماجرا!
شهید آیت‌الله رئیسی بی‌هیچ تکلفی، بدون هیچ تشریفاتی در میدان ظاهر شد. در میان انبوه جمعیت قرار گرفت و به آرامی به سمت آنها پیش رفت. نگاه‌ها به او دوخته شده بود و در آن لحظه، احساس همبستگی و نزدیکی از سوی مردم به او ایجاد شد. خبرنگاران و عکاسان نیز با سرعت به سوی او حرکت کردند تا این لحظه منحصر‌به‌فرد را ثبت کنند.
رئیس‌جمهور شهید که به نظر می‌رسید از این نزدیکی و گرمی استقبال آرامش می‌گیرد، لبخند به لب داشت. او با مردم احوالپرسی کرد و در هر برخوردی که با شهروندان داشت، صدای گلایه‌ها و مشکلات آنها را با دقت شنید. مردمی که به او نزدیک می‌شدند، از مشکلات اقتصادی، معیشتی و اشتغال‌شان می‌گفتند. یکی از زنان، با چشمانی پر از امید گفت: آقای رئیسی، لطفاً به مشکلات مردم توجه کنید. ما به حمایت شما نیاز داریم. در جواب، رئیسی با نگاهی مهربان به او گفت: من در کنار شما هستم و صدای شما را می‌شنوم. دولت به فکر حل مشکلات شما خواهد بود.
یکی از جوانان فریاد زد: چطور می‌خواهید برای ما اشتغال ایجاد کنید؟ شهید رئیسی در پاسخ، به طور مستقیم و با صداقت توضیحاتی درباره برنامه‌های پیش‌رو برای افزایش فرصت‌های شغلی ارائه کرد. این تعاملات در فضایی صمیمی و دوستانه انجام می‌شد و به وضوح نشان می‌داد که او به عنوان یک مقام عالی‌رتبه، دغدغه‌های واقعی مردم را درک می‌کند.
رئیس جمهور شهید که بدون هیچ گونه تشریفات رسمی وارد میدان شده بود لبخندی بر لب داشت و چهره‌ای مصمم و بی‌آلایش در مقابل هر لحظه، جمعیت و سیل مردم کنجکاو و خوشحال به سمت او هجوم آوردند.
شهید رئیسی با وقار و طمانینه و قدم‌هایی آرام، در میان مردم حرکت می‌کرد. «صدای شما را می‌شنویم؛ این دولت دولت مردم است» جمله‌ای بود که بار‌ها از زبانش شنیده می‌شد و جمعیتی که یکصدا می‌گفتند: «درود بر رئیسی/ یاور مستضعفین»
جمعیتی متشکل از جوانان، خانواده‌ها و افراد میانسال، به او نزدیک می‌شدند و گلایه‌ها و درخواست‌های خود را بیان می‌کردند: آقای رئیسی… آقای رئیس جمهور. وضع ما خراب است… چرا باید جوانان ما بیکار باشند؟ یکی از جوانان با چشمان پر از اشتیاق پرسید. رئیسی به طرز مناسبی به او پاسخ داد: ما خدمتگزار شماییم آمده‌ام تا مشکلات شما را حل نکنم از پا نخواهم نشست.
حاضران همگی با روحیه‌ای متفاوت و با انتظاراتی بیشتر به سمت او می‌رفتند. یکی از پدران درباره مشکلات شیوع بیماری و تأثیرات آن بر کسب‌وکار‌های کوچک صحبت کرد. رئیسی ضمن گوش دادن با دقت، دستش را روی شانه او گذاشت و گفت: دولت در تلاش است تا برای حمایت از کارآفرینان و افراد آسیب‌دیده از این شرایط، ابتکارات جدیدی را به‌کار گیرد.
چهره‌های مختلفی در میان جمعیت دیده می‌شد؛ از بیماری که با عصا قدم می‌زد تا مادرانی که فرزندان کوچک خود را در آغوش داشتند و به سمت رئیسی می‌آمدند. این تنوع جمعیت نشان‌دهنده آن بود که او نماینده یک ملت است، نه فقط یک مقام رسمی.
حضور بی‌واسطه شهید رئیسی در این روز، برای بسیاری از حاضران نمادی از اراده و عزم او برای برقراری ارتباط نزدیک‌تر و شفاف‌تر با مردم بود. آنها احساس کردند که رأی‌هایشان شنیده می‌شود و مشکلاتشان واقعی تلقی می‌شود.
دیگر صلات ظهر شده بود. آفتاب از جایگاه سخنرانی رئیس جمهور به آزادی می‌تابید. اذان از بلندگو‌ها تمام اتمسفر خیابان‌ها را پر کرده بود. در حالی که مردم در حال پراکنده شدن بودند، حس امید و همبستگی عمیق در دل حاضران به وجود آورد. چهره‌های خندان، دست‌های کوچک در هوا و شعار‌های پرشور، همگی نشان‌دهنده این بود که امید به تغییر و بهبود هنوز زنده است. تأثیرات این رویداد نه تنها در همان روز بلکه در روز‌های آینده نیز احساس می‌شد.
آن شب، در رسانه‌ها، تصاویر و ویدیو‌هایی از مهربانی رئیسی به مردم منتشر شد. این تصاویر به سرعت در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شدند و موجب واکنش‌های بسیاری شدند.
این کاملاً واضح بود که این نوع تعاملات بی‌واسطه، راهی برای برقراری روابط مثبت و پایدار میان مردم و دولتمردان در آینده خواهد بود، و پا گذاشتن در این مسیر به تقویت انسجام ملی و کاهش فاصله‌ها خواهد انجامید!
کات! پس از چند ماه.
آیت‌الله ابراهیم رئیسی صبح یکشنبه ۳۰ اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳، برای بهره‌برداری از سد مشترک قیزقلعه‌سی بروی رودخانه مرزی ارس همراه الهام علی‌اف، رئیس‌جمهوری دولت آذربایجان در نوار مرزی بین دو کشور حاضر شده بود. در حالی که تصاویر این سفر در رسانه‌ها دست به دست می‌شد، خبری فوری در ساعت ۱۵:۳۵ دقیقه بعدازظهر سرخط رسانه‌ها شد؛ بالگرد حامل رئیس جمهور و همراهانش دچار حادثه شده است.
در خبر اولیه که یک وب‌سایت محلی منتشر کرد، آمده بود که؛ بالگردی که حامل رئیس‌جمهوری، امام جمعه تبریز و استاندار آذربایجان شرقی بود، دقایقی پیش دچار سانحه شد.
آیت‌الله آل‌هاشم امام جمعه تبریز، حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه، مالک رحمتی استاندار آذربایجان شرقی، سردار سید مهدی موسوی فرمانده یگان حفاظت رئیس‌جمهور و سرهنگ خلبان سید طاهر مصطفوی، سرهنگ خلبان محسن دریانوش و سرگرد فنی بهروز قدیمی همراهان رئیس جمهور شهید در این سانحه تلخ بودند.
با تایید این خبر، لحظه به لحظه ثانیه‌های کوتاه اولین و آخرین دیدارم در راهپیمایی ۲۲ بهمن با شهید رئیسی از مقابل دیدگانم لحظه‌ای پنهان نمی‌شد. باری او از مردم بود و مردمی اگر چه فرصتش بی‌رحمانه اندک بود و مجال کوتاه، اما حسن حضورش تا ابد الگویی برای دیگر سیاستمداران خواهد بود. مردمی، چون شهید رئیسی.
انتهای پیام/
