به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ ۶ ماه از انتصاب وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در دولت جدید می‌گذرد، اما هنوز شاهد تصمیم‌گیری قطعی در خصوص انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها نیستیم. وزیر علوم همچنان بر سیاست انتصاب سرپرستان موقت اصرار دارد و این وضعیت بحرانی، آینده دانشگاه‌ها را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است. این تأخیر در تصمیم‌گیری نه‌تنها نشان از ضعف مدیریتی دارد، بلکه از بی‌توجهی آشکار نسبت به مسائل دانشگاهی حکایت می‌کند.
در حال حاضر، بسیاری از دانشگاه‌های بزرگ کشور درگیر مشکلات مدیریتی هستند. سرپرست‌هایی که بدون ثبات شغلی منصوب می‌شوند، قدرت اجرایی و تصمیم‌گیری قاطعی ندارند. این وضعیت باعث شده است که دانشگاه‌ها از مسیر توسعه علمی خود عقب بمانند. برنامه‌های کلان علمی، پژوهشی و آموزشی که نیاز به تصمیم‌گیری‌های جدی و هدفمند دارند، به بن‌بست خورده‌اند. سؤال اصلی که این روز‌ها ذهن جامعه دانشگاهی کشور را مشغول کرده این است که چرا وزیر علوم همچنان در انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها تعلل می‌کند؟ هرچه هست، نتیجه آن آسیب‌های جبران‌ناپذیر به بدنه علمی و دانشگاهی کشور است.
بلاتکلیفی دانشگاه‌ها
رؤسای دانشگاه‌ها در حقیقت سیاست‌گذاران اصلی در مراکز علمی هستند. نبود رئیس ثابت و مقتدر به این معناست که دانشگاه‌ها در سیاست‌گذاری‌های کلان علمی، فرهنگی و آموزشی دچار سردرگمی می‌شوند. این وضعیت باعث کاهش بهره‌وری علمی، تعطیلی پروژه‌های تحقیقاتی و توقف برنامه‌های توسعه‌ای شده است. از سوی دیگر، جامعه دانشگاهی (اعم از دانشجویان، اساتید و کارکنان) دچار نوعی ناامیدی و بلاتکلیفی شده‌اند.
گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که برخی جریان‌های سیاسی به‌دنبال تحمیل رؤسای مورد نظر خود هستند. این مسئله، استقلال دانشگاه‌ها را با خطر جدی مواجه می‌کند. آیا وزیر علوم منتظر است تا بتواند فردی هم‌سو با خواسته‌های جریان خاص را منصوب کند؟ اگر چنین باشد، این اقدام خیانتی بزرگ به دانشگاه‌های کشور محسوب می‌شود.
وزیر علوم باید بداند که دانشگاه‌ها سنگر‌های علمی کشور هستند. تعلل در انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها، دانشگاه‌ها را از مسیر علمی و توسعه‌ای خود منحرف می‌کند. کشور در شرایطی قرار دارد که نیازمند تولید علم، توسعه پژوهش و فناوری و ارتباط قوی میان دانشگاه و صنعت است. بنابراین، هر روزی که دانشگاه‌ها بدون رئیس ثابت بمانند، ضرری جبران‌ناپذیر به بدنه علمی کشور وارد می‌شود.
پیامد‌های بلندمدت تعلل انتخاب روسای دانشگاه
اگر وضعیت فعلی ادامه پیدا کند، اثرات منفی آن تنها محدود به حوزه مدیریتی دانشگاه‌ها نخواهد بود. این تعلل می‌تواند در بلندمدت باعث افت کیفیت آموزشی، کاهش تولیدات علمی، مهاجرت گسترده نخبگان و حتی بحران‌های عمیق‌تر در ساختار علمی کشور شود. دانشگاه‌هایی که در بلاتکلیفی مدیریتی غوطه‌ور هستند، توانایی رقابت علمی در سطح بین‌المللی را از دست خواهند داد. این مسئله در نهایت توسعه پایدار علمی و صنعتی کشور را با مخاطره جدی مواجه خواهد کرد.
از سوی دیگر، بلاتکلیفی مدیران دانشگاه‌ها، روند جذب هیئت علمی، تصویب پروژه‌های تحقیقاتی، توسعه امکانات آزمایشگاهی و حتی بودجه‌بندی‌های کلان دانشگاه‌ها را فلج کرده است. در نتیجه، دانشگاه‌ها به جای حرکت در مسیر پیشرفت، در گرداب عقب‌ماندگی و فرسودگی قرار گرفته‌اند.
ادامه این روند تنها باعث فروپاشی علمی و مدیریتی در دانشگاه‌ها خواهد شد که از مسیر توسعه علمی عقب خواهد ماند و آینده علمی کشور نباید قربانی تعلل و بی‌برنامگی شود.
دانشجویان و دانشگاه‌های کشور نمی‌توانند قربانی بی مدیریتی و بازی‌های سیاسی شوند. وزیر علوم باید هرچه سریع‌تر از انتصاب سرپرست دست بردارد و با شفافیت و قاطعیت، رؤسای دانشگاه‌ها را معرفی کند. ادامه این روند تنها باعث فروپاشی علمی و مدیریتی در دانشگاه‌ها خواهد شد و در نهایت، این کشور است که از مسیر توسعه علمی عقب خواهد ماند.
