سیستم کوچک اندازه‌ای شبیه جعبه کفش، شامل نورون‌های انسانی است که روی یک تراشه سیلیکونی رشد می‌کنند و توسط محیطی غنی از مواد مغذی تغذیه می‌شوند.
این تراشه سیلیکونی به نورون‌ها سیگنال‌های الکتریکی ارسال و دریافت می‌کند تا آنها را آموزش دهد رفتارهای دلخواه را نشان دهند. پیش از این، سیستم مشابهی به نام DishBrain توانسته بود بازی ویدئویی Pong را یاد بگیرد.
بریت کاگان، مدیر علمی Cortical Labs، توضیح می‌دهد که «مدار گردش مایع به عنوان سیستم پشتیبانی حیاتی برای سلول‌ها عمل می‌کند و شامل فیلتراسیون مواد زائد، کنترل دما، ترکیب گازها و پمپ‌هایی است که گردش مایع را حفظ می‌کنند.» این سیستم تنها چند وات برق مصرف می‌کند و نورون‌ها را تا شش ماه زنده نگه می‌دارد.
محققان در حال کار برای ساخت سیستمی هستند که بتواند با کمترین تعداد سلول، انواع و عملکردهای مختلف سلول‌های مغز انسان را به دقت شبیه‌سازی کند. ابزارهایی مانند CL1 می‌توانند به پژوهشگران در توسعه درمان‌های بیماری‌های مغزی کمک کنند، زیرا امکان بررسی نحوه یادگیری و پردازش اطلاعات در این سیستم‌ها فراهم است. کاگان می‌گوید: «اکثر داروهای بیماری‌های عصبی و روانی در آزمایش‌های بالینی شکست می‌خورند، زیرا مغز بسیار پیچیده است، اما با این ابزارها می‌توان این پیچیدگی را مشاهده کرد.»
از آنجا که این فناوری شامل نورون‌های انسانی است، نگرانی‌های اخلاقی درباره توسعه «هوش زیستی مصنوعی» مانند CL1 مطرح شده است. اگرچه این سیستم‌ها پیچیدگی کمتری نسبت به مغز انسان دارند، اما بحث‌هایی درباره ماهیت آگاهی و احتمال تجربه رنج در هوش زیستی مصنوعی آینده وجود دارد.
سیلویا ولاسکو، پژوهشگر سلول‌های بنیادی در مؤسسه تحقیقات کودکان مردوخ استرالیا، می‌گوید: «فعلاً این نگرانی‌ها بی‌اساس به نظر می‌رسند و استفاده از چنین سیستمی که می‌تواند به درمان بیماری‌های مغزی کمک کند، فرصت بزرگی است. اما باید نگرانی‌های احتمالی را ارزیابی و پیش‌بینی کنیم.»
این فناوری می‌تواند انقلابی در مدل‌سازی بیماری‌ها و کشف داروهای مرتبط با مغز ایجاد کند و افق‌های جدیدی در درمان بیماری‌های عصبی باز کند.
