پیش از ظهور LTE، شبکه‌های نسل سوم (3G) با محدودیت‌های متعددی از جمله پهنای باند کم و زیرساخت‌های قدیمی روبه‌رو بودند؛ این مشکلات باعث کندی بارگذاری صفحات وب، توقف ویدئوها و قطع ارتباط در محیط‌های شلوغ می‌شد.
فناوری LTE با بهره‌گیری از سیستم پروتکل اینترنت (IP) و تکنولوژی‌های نوین مانند OFDMA و MIMO این مشکلات را برطرف کرد. این فناوری با کاهش تأخیر از حدود ۱۰۰ میلی‌ثانیه در شبکه‌های 3G به بازه ۳۰ تا ۵۰ میلی‌ثانیه، تجربه ارتباطی کاربران را بهبود بخشید و امکان استفاده روان‌تر از تماس‌های ویدیویی و اپلیکیشن‌های مختلف را فراهم کرد.
هرچند اصطلاحات LTE و 4G اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، اما از نظر فنی تفاوت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد. فناوری 4G به عنوان یک نسل کلی از تکنولوژی شناخته می‌شود، در حالی که LTE بخشی از این فناوری است که توسعه آن امکان‌پذیر ساخت. در ابتدا LTE معیارهای سخت‌گیرانه اتحادیه بین‌المللی مخابرات برای دستیابی به سرعت واقعی 4G را برآورده نمی‌کرد، اما به دلیل عملکرد برتر نسبت به 3G، به عنوان یک فناوری 4G پذیرفته شد. نسخه‌های پیشرفته‌تر مانند LTE-Advanced توانسته‌اند این استانداردهای دقیق را برآورده کنند.
علیرغم اینکه 5G به عنوان نسل جدید شبکه‌های موبایل در حال توسعه و گسترش است، LTE همچنان نقش کلیدی در ارتباطات دارد. بسیاری از شبکه‌های 5G اولیه بر پایه زیرساخت‌های LTE عمل می‌کنند و انتظار می‌رود فرآیند جایگزینی کامل آن به تدریج و طی سال‌های آتی انجام شود، به‌ویژه در مناطقی که LTE همچنان در حال گسترش است.
در مجموع، فناوری LTE به عنوان ستون اصلی اینترنت همراه مدرن، خدمات متنوعی از جمله استریم ویدئو، تماس ویدیویی و استفاده از اپلیکیشن‌های بلادرنگ را ممکن ساخته است. این فناوری مسیر انتقال از 3G به 4G و نهایتاً به 5G را هموار کرده و همچنان بخش مهمی از ارتباطات همراه در سراسر جهان را پشتیبانی می‌کند.
