به گفته محققان، این امر پیشرفت مهمی نسبت به روش‌های تشخیصی فعلی است که معمولاً اوتیسم را در سنین ۳ تا ۵ سالگی شناسایی می‌کنند.
استفن شینکوپف، محقق ارشد و استاد مرکز اطفال دانشگاه نئومپورسون و میسوری، گفت: «آنچه که ما متوجه شدیم این است که نوزادان ۹ ماهه‌ای که گزارش شده بود در زمینه‌های مختلف سازگاری دشواری داشتند، مشکلات خواب بیشتری داشتند و تأخیر بیشتری در دستیابی به نقاط عطف رشد نشان می‌دادند، احتمالاً در ۱۲ ماهگی علائم اولیه اوتیسم را بروز می‌دهند.»
در این مطالعه، والدین ۳۳۲ نوزاد به سؤالاتی در مورد خلق و خو و سازگاری کودکان ۹ ماهه خود پاسخ دادند. آنها مورد بررسی قرار گرفتند که آیا نوزادشان رفتارهایی همچون گریه‌های مکرر، تحریک‌پذیری، مشکل در آرام شدن و مشکل در سازگاری با محیط‌های جدید از خود نشان می‌دهد یا خیر.
هنگامی که نوزادان به یک سالگی رسیدند، والدین آنها یک پرسشنامه غربالگری اوتیسم تکمیل کردند که شامل ارزیابی مهارت‌های ارتباطی، حساسیت‌های حسی و رفتارهای محدود یا تکراری بود.
برای مثال، این غربالگری بررسی می‌کرد که آیا نوزادان به نام خود پاسخ می‌دهند یا آیا صداهای بلند مانند صدای جاروبرقی باعث نگرانی آنها می‌شود یا خیر.
نتایج نشان داد که مشاهدات والدین در مورد رفتارهای اولیه نوزادشان می‌تواند به شناسایی علائم اوتیسم و تأخیرهای رشدی خیلی زودتر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، کمک کند.
اما محققان تاکید می‌کنند که فعلا زود است که به طور قطع اعلام کنیم این علائم اولیه منجر به تشخیص رسمی اوتیسم خواهد شد یا خیر.
محققان معتقدند که این علائم می‌توانند به شناسایی نوزادانی که ممکن است از مداخله زودهنگام بهره‌مند شوند کمک کرده و توانایی پزشکان اطفال را در ارزیابی رشد نوزادان بهبود بخشند.
محققان همچنین در حال بررسی معیارهای دیگری برای ردیابی رفتار نوزادان، از جمله روش‌های پیشرفته برای پیگیری گریه نوزاد هستند.
این تیم تأکید کرد که توصیفات والدین ابزار کلیدی در پیگیری رشد نوزادان است.
شینکوپف افزود: «والدین شهودی هستند. آنها در مورد فرزندان خود اطلاعات بیشتری دارند و ما در تلاش هستیم تا راه‌های بهتری برای تشخیص علائمی که آنها درباره فرزندان خود متوجه می‌شوند، پیدا کنیم.»
