این کشف در پاسخ به نیاز حیاتی برای داروهای ضد میکروبی جدید است، زیرا باکتری‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها به تدریج در برابر داروهای موجود مقاومت پیدا می‌کنند. این پدیده به عنوان مقاومت آنتی‌بیوتیکی شناخته می‌شود و یکی از بزرگترین تهدیدهای بهداشت عمومی در جهان است.
پروفسور رایت می‌گوید: «داروهای قدیمی ما به تدریج بی‌اثر می‌شوند، چرا که باکتری‌ها در برابر آنها مقاوم می‌شوند. حدود ۴.۵ میلیون نفر در سال به دلیل عفونت‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک جان خود را از دست می‌دهند و این مشکل روز به روز بدتر می‌شود.»
لاریوسیدین یک پپتید لاسویی است که به طور مستقیم به ماشین آلات سنتز پروتئین باکتری‌ها متصل می‌شود و توانایی رشد و بقای آنها را مهار می‌کند. این مولکول از باکتری‌های نوع Paenibacillus تولید می‌شود که از نمونه‌های خاکی یک حیاط در همیلتون جمع‌آوری شده است.
تیم تحقیقاتی باکتری‌های خاکی را در آزمایشگاه به مدت تقریباً یک سال پرورش دادند، که به آنها کمک کرد تا گونه‌های کندرونده‌ای را که ممکن بود از دسترس خارج شوند، شناسایی کنند. یکی از این باکتری‌ها، Paenibacillus، ماده‌ای جدید تولید می‌کرد که فعالیت قوی علیه باکتری‌های دیگر، از جمله آن‌هایی که به طور معمول به آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم هستند، داشت.
مانوج جانگرا، محقق پسادکتری در آزمایشگاه رایت، می‌گوید: «زمانی که فهمیدیم این مولکول جدید چگونه باکتری‌های دیگر را می‌کشد، لحظه‌ای انقلابی بود.»
لاریوسیدین به دلیل مکانیسم منحصر به فرد خود و فعالیتش علیه باکتری‌های مقاوم، بسیار امیدوارکننده است. این مولکول برای سلول‌های انسانی سمی نیست، به مکانیسم‌های موجود مقاومت آنتی‌بیوتیکی حساس نیست و در مدل حیوانی عفونت نیز به خوبی عمل می‌کند.
پروفسور رایت و تیمش اکنون بر این تمرکز دارند که این مولکول را اصلاح کنند و آن را در مقادیر کافی برای توسعه بالینی تولید کنند. رایت می‌گوید: «کشف اولیه—لحظه بزرگ آها!—برای ما شگفت‌انگیز بود، اما اکنون کار واقعی آغاز می‌شود. ما در حال تجزیه و تحلیل این مولکول و بازسازی آن برای تبدیل شدن به یک نامزد دارویی بهتر هستیم.»
