به گزارش ایتنا و به نقل از theverge، این فناوری به‌عنوان رقیب استارلینک ایلان ماسک در زمینه اتصال مناطق روستایی به اینترنت شناخته می‌شود. تارا از لیزرها برای انتقال داده‌ها استفاده می‌کند و سرعت انتقال تا ۲۰ گیگابیت در ثانیه را در مسافت ۲۰ کیلومتری ارائه می‌دهد.
این فناوری در حال حاضر در ۱۲ کشور فعال است و در پروژه‌هایی مانند اتصال پایتخت جمهوری دموکراتیک کنگو و تقویت شبکه در جشنواره کوچلا (Coachella) ۲۰۲۴ مشارکت داشته است. اریک «آسترو» تلر، کاپیتان پروژه‌های مون‌شات، معتقد است که خارج شدن از زیرمجموعه آلفابت به تارا امکان می‌دهد تا به سرمایه‌های بازار و سرمایه‌گذاران استراتژیک دسترسی پیدا کند و سریع‌تر رشد کند.
ترمینال‌های تارا به اندازه چراغ راهنمایی هستند و می‌توانند بر روی برج‌ها نصب شوند. این فناوری نه تنها سریع‌تر و ارزان‌تر از کابل‌های فیبری است، بلکه در مناطق سخت‌در دسترس نیز کارآمدتر است. ماه گذشته، تارا اعلام کرد که فناوری خود را به یک تراشه فشرده تبدیل کرده است که قرار است در سال ۲۰۲۶ به بازار عرضه شود.
تارا خود را به‌عنوان رقیبی برای استارلینک در زمینه اتصال مناطق روستایی معرفی می‌کند. بنیان‌گذار تارا ، ماهِش کریشناسوامی (Mahesh Krishnaswamy)، معتقد است که این فناوری می‌تواند ۱۰ تا ۱۰۰ برابر پهنای باند بیشتری را با هزینه کمتری نسبت به آنتن‌های استارلینک ارائه دهد.
پیشینه تارا به پروژه لون (Loon) برمی‌گردد که در سال ۲۰۲۱ لغو شد. لیزرهای لون به‌جای استفاده در بالن‌ها، در ترمینال‌های تارا مورد استفاده قرار گرفتند. این فناوری همچنین در پروژه تایت بیم (Tightbeam) شرکت آلیریا (Aalyria) نیز استفاده شده است که بر شبکه‌های مش توزیع‌شده ماهواره‌ای و هوایی تمرکز دارد.
