دکتر جولی گرالو، مدیر ارشد پزشکی در انجمن سرطان‌شناسی بالینی، گفت: «ما داروهایی را تایید می‌کنیم که گاهی همین مقدار یا حتی کمتر از این میزان اثرگذاری دارند.»
در این کارآزمایی بین‌المللی، نزدیک به ۹۰۰ بیمار شرکت داشتند که بیشتر آن‌ها به مرحله ۳ سرطان روده مبتلا بودند. وضعیت شرکت‌کنندگان به‌مدت هشت سال پیگیری شد. نیمی از آن‌ها در یک برنامه ورزشی با نظارت فیزیوتراپ‌ها یا مربیان شخصی شرکت کردند و نیمی دیگر فقط توصیه‌هایی کلی درباره فعالیت بدنی و تغذیه دریافت کردند.
هدف برنامه رسیدن به ۱۰ ساعت معادل سوخت‌و‌سازی در هفته بود‌ــ معادل پیاده‌روی تند به‌مدت ۴۵ دقیقه در چهار روز هفته.
پس از هشت سال، ۹۰ درصد از افراد گروه ورزش دچار بازگشت سرطان نشده بودند، در حالی که در گروه کنترل این رقم ۸۳ درصد بود. میزان مرگ‌ومیر نیز کمتر بود: ۴۱ مورد در گروه ورزش در مقایسه با ۶۶ مورد در گروه کنترل.
دکتر کریستوفر بوث، محقق ارشد از دانشگاه کویین کانادا، گفت این یافته‌ها ثابت میکند ورزش ساختارمند همراه با مربی می‌تواند نتایج درمان را بهبود بخشد.
کارشناسان تاکید می‌کنند که ورزش باید به بخشی از درمان استاندارد سرطان روده تبدیل شود. اگرچه سازوکار دقیق آن هنوز مشخص نیست، پژوهش‌ها نشان می‌دهند ورزش روی انسولین، سوخت‌و‌ساز بدن و التهاب اثر می‌گذارد‌‌ــ عواملی که با رشد تومور مرتبطند.
دکتر جفری میرهارت از مرکز سرطان دانا-فاربر گفت ورزش باید به‌عنوان درمان کمکی دیده شود، نه جایگزین درمان، و ابزاری قوی برای افزایش بقا و بهبود است.
