در این روش، تصاویر چهره‌ها، صحنه‌ها و اشیاء به نوزادان نشان داده می‌شود و سپس یک آزمون حافظه بر اساس تمایل به نگاه کردن انجام می‌شود. این آزمون‌ها در حین تصویربرداری عصبی انجام شد.
نتایج نشان داد که حدوداً در سن ۱۲ ماهگی، هیپوکامپ نوزادان می‌تواند خاطرات فردی را ثبت کند. این یافته‌ها شواهد محکمی در مورد آغاز توانایی تشکیل حافظه در دوران نوزادی ارائه می‌دهد.
به گفته محققان، وجود مکانیسم‌های ثبت حافظه، علیرغم ماهیت موقت این خاطرات، نشان می‌دهد که فراموشی دوران کودکی عمدتاً به دلیل عدم توانایی در بازیابی حافظه‌ها است، نه عدم توانایی در ایجاد آنها.
مطالعات بر روی جوندگان و خاطرات از دست رفته
این یافته‌ها با مطالعات قبلی بر روی جوندگان مطابقت دارد که نشان می‌دهند خاطرات دوران کودکی می‌توانند تا بزرگسالی باقی بمانند، اما بدون علائم خاص یا تحریک مستقیم انگرام‌های هیپوکامپ، در دسترس نیستند.
در یک مقاله مرتبط، آدام رامساران و پل فرانکلند به بررسی پیامدهای این مطالعه برای درک چگونگی ذخیره و از دست دادن خاطرات اولیه می‌پردازند.
