به گزارش ایتنا و به نقل از ساینس نیوز، این فناوری جدید از سوی تیمی به سرپرستی «الودی بوزبیب» در یکی از دانشگاه‌های اسپانیا توسعه یافته است.
گفتنی است در این نمایشگر نوآورانه، به‌جای صفحهٔ تخت متحرکی که در فناوری‌های پیشین به‌کار می‌رفت، از نوارهای کشسان ارتجاعی استفاده شده است؛ همان‌هایی که معمولاً در کمر شلوارهای کشی می‌بینیم.
شیوهٔ کار دستگاه چگونه است؟
در فناوری‌های پیشین، برای ساخت تصاویر سه‌بعدی، از صفحه‌ای تخت استفاده می‌شد که با سرعت بالا بالا و پایین می‌رفت و در هر لحظه یک برش دوبعدی از شیٔ موردنظر را نمایش می‌داد.
این حرکت سریع، باعث می‌شد مغز انسان آن تصاویر را به‌صورت یک شکل سه‌بعدی پیوسته درک کند. با این حال، کاربر نمی‌توانست به چنین تصویری دست بزند، چراکه لمس صفحهٔ در حال حرکت می‌توانست هم خطرناک و هم آسیب‌زا باشد.
پژوهشگران ناوارایی برای رفع این مشکل، صفحه را با رشته‌هایی کشسان جایگزین کردند که به‌صورت نوسانی بالا و پایین می‌روند. این رشته‌ها آن‌قدر نرم و منعطف‌اند که کاربر می‌تواند دست خود را از میان آن‌ها عبور داده و به تعامل با تصاویر مجازی بپردازد.
درون دستگاه، دوربین‌هایی حرکات دست و انگشت را ردیابی می‌کنند و بر این اساس، اجازهٔ لمس، چرخش، کشیدن یا رها کردن تصویر مجازی را به کاربر می‌دهند.
واکنش داوطلبان چگونه بود؟
در یک آزمایش اولیه، ۱۸ داوطلب توانستند با استفاده از انگشتان خود و همچنین ماوس سه‌بعدی، با اشیای مجازی تعامل برقرار کنند. یافته‌ها نشان دادند که بیشتر افراد در زمان استفاده از انگشتان خود، با سرعت و دقت بیشتری اشیاء را کنترل می‌کردند.
افزون بر این، بیشتر داوطلبان تجربهٔ لمس مستقیم را طبیعی‌تر و لذت‌بخش‌تر توصیف کردند. برخی حتی شگفت‌زده شدند که سطح این نوارهای کشی «احساس لطیف و دلپذیری» دارد. بوزبیب با خنده می‌گوید: «احساس خیلی نرمی دارد، حتی کمی قلقلکی است.»
چه کاربردهایی برای این فناوری قابل تصور است؟
فناوری نمایش سه‌بعدی قابل لمس، می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای در آموزش، طراحی صنعتی، هنر دیجیتال، واقعیت افزوده، مهندسی پزشکی و حتی جراحی از راه دور داشته باشد.
برخی داوطلبان آزمایش پیشنهادهایی همچون طراحی پنل‌های کنترل روبات‌های جراحی، ساخت نمایشگاه‌های علمی تعاملی برای کودکان و نیز تجربهٔ خرید آنلاین با امکان بررسی سه‌بعدی کالاها را مطرح کردند.
نظر کارشناسان دیگر چیست؟
«تاتسوکی فوشیمی» (مهندس دانشگاه تسوکوبا در ژاپن) که روی فناوری‌های نمایش سه‌بعدی با استفاده از ذرات شناور کار کرده است، دربارهٔ این فناوری می‌گوید: «آنچه این پروژه را خاص می‌کند، اندازهٔ معقول و قابلیت تعامل واقعی آن است».
وی می‌افزاید: «نمایشگرهایی که بر پایهٔ امواج صوتی کار می‌کنند، معمولاً برای ساخت اشیای بسیار کوچک — در حد یک سانتی‌متر — مناسب‌اند، اما نمایشگر جدید می‌تواند تا ابعاد ۱۹ در ۸ سانتی‌متر کارایی داشته باشد.»
با این حال، فوشیمی هشدار می‌دهد که افزایش اندازهٔ این فناوری با چالش‌هایی همراه خواهد بود. به گفتهٔ او، اگر ابعاد دستگاه از حد مشخصی بیشتر شود، دیگر امکان عبور دست از میان نوارهای کشی وجود نخواهد داشت و این فناوری، قابلیت تعامل مستقیم خود را از دست می‌دهد.
در پایان باید گفت که این نمایشگر سه‌بعدی قابل لمس اگرچه هرچند هنوز در مراحل ابتدایی است، اما افق‌هایی تازه در دنیای آموزش، سرگرمی، پزشکی و حتی طراحی صنعتی پیش روی ما قرار داده است.
شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور، همان‌گونه که «تونی استارک» در فیلم‌های مرد آهنی به کمک نمایشگرهای معلق، لباس‌های پیشرفته می‌سازد، ما نیز در خانه یا محل کار خود به آسانی اشیای مجازی را با دست طراحی و ویرایش کنیم.
