به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، ابراهیم متقی، استاد دانشگاه تهران، در واکنش به خبر ارسال پیام آمریکا به ایران گفت: «اینکه یک پیام دیپلماتیک از سوی آمریکا یک هفته زمان ببرد تا ارسال شود، نشان‌دهنده ناکارآمدی سیستم دیپلماسی آن‌هاست. این موضوع در ایران به طنز تبدیل شده و بسیاری این روند را نشانه‌ای از بی‌برنامگی و ضعف ارتباطات دیپلماتیک واشنگتن می‌دانند.»
وی همچنین به اشتباه مجری یک گفت‌وگوی تلویزیونی با دونالد ترامپ اشاره کرد و گفت: «اینکه مجری به اشتباه مقصد نامه را امام خمینی (ره) عنوان کرد، خود تبدیل به طنز دیگری در این ماجرا شد. چنین اشتباهاتی نشان‌دهنده عدم دقت و درک صحیح از فضای دیپلماتیک ایران است.»
متقی در ادامه به نقش روسیه در این فرآیند اشاره کرد و اظهار داشت: «شأن روسیه بسیار بالاتر از آن است که صرفاً انتقال‌دهنده پیام از سوی آمریکا باشد. درحالی‌که کشورهای منطقه مانند امارات، قطر و عربستان، میانجیگران بهتری در چنین مذاکراتی محسوب می‌شوند.»
وی در پایان تأکید کرد که دیپلماسی فعال و هوشمند نیازمند مدیریت صحیح و استفاده از کانال‌های ارتباطی مناسب است، وگرنه نتیجه‌ای جز بی‌اعتمادی و سوءبرداشت‌های دیپلماتیک نخواهد داشت.
عباسی، استاد دانشگاه، درباره روند ارسال پیام آمریکا به ایران اظهار داشت: «دیپلماسی نامه معمولاً در شرایطی به کار می‌رود که دو کشور روابط رسمی نداشته باشند، ازاین‌رو ارسال چنین پیامی از سوی آمریکا قابل‌تأمل است.»
وی با اشاره به تأخیر در ارسال این پیام گفت: «اگر این نامه از طریق سوئیس ارسال می‌شد، زودتر به مقصد می‌رسید. جالب اینجاست که عربستان نیز برای ارسال این نامه اعلام آمادگی کرده بود.»
عباسی همچنین درباره محتوای این پیام تأکید کرد: «همه چیز در مورد محتوای نامه در حد حدس و گمان است، اما درعین‌حال، اطلاعاتی که لو رفته نشان می‌دهد که آمریکا در آن پیش‌شرط‌هایی برای ایران تعیین کرده و خواسته است که تهران روابط خود را با یمن، لبنان، عراق و کشورهای محور مقاومت تعدیل کند.»
وی در پایان گفت: «اینکه چرا این پیام به‌صورت غیرمستقیم و از کانال‌هایی غیررسمی ارسال شده، خود جای سؤال دارد و نشان از پیچیدگی‌های دیپلماسی میان دو کشور دارد.»
کاکادزفولی، استاد دانشگاه، در واکنش به شیوه ارسال پیام از سوی آمریکا به ایران، اظهار داشت: «روش ارسال این نامه نه‌تنها به ایران مربوط نیست، بلکه با رویه‌های معمول در نظم بین‌المللی نیز متفاوت است. این نحوه ارتباط، نشان‌دهنده ضعف دیپلماسی سنتی و پیچیدگی‌های سیاست جهانی است.»
وی در ادامه به جایگاه مذاکره در سیاست بین‌الملل اشاره کرد و گفت: «مذاکره امروز دیگر صرفاً یک ابزار دیپلماتیک نیست، بلکه به یک پدیده اجتماعی تبدیل شده است که همه ما با آن حافظه مشترکی داریم. اما متأسفانه، ساده‌سازی بیش‌ازحد مذاکره به یک آسیب جدی تبدیل شده است و می‌تواند تصمیمات مهم را تحت‌تأثیر قرار دهد.»
کاکادزفولی در بخش دیگری از سخنان خود به ارتباط سیاست خارجی ایران با ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی مردم ایران اشاره کرد و افزود: «سیاست خارجی ایران جدای از ویژگی‌های مردم این کشور نیست. درک درست از روحیه، باورها و نگاه ملت ایران، کلید تعاملات بین‌المللی مؤثرتر خواهد بود.»
وی در پایان تأکید کرد که سیاست‌گذاری بین‌المللی نیازمند دقت و شناخت صحیح از ساختارهای جهانی و ویژگی‌های داخلی کشورهاست و هرگونه تصمیم‌گیری بر اساس ساده‌سازی و پیش‌فرض‌های نادرست می‌تواند چالش‌های دیپلماتیک را افزایش دهد.
ابراهیم متقی، استاد دانشگاه تهران، با اشاره به احضار سفرای اروپایی به وزارت امور خارجه ایران اظهار داشت: «کشورهای اروپایی که امروز به وزارت خارجه احضار شدند، همگی پیرو سیاست‌های آمریکا هستند و این توانایی را دارند که مکانیسم اسنپ‌بک را علیه ایران فعال کنند.»
وی با تأکید بر لزوم تغییر مسیر دیپلماسی ایران گفت: «در شرایط کنونی، ایران باید همکاری‌های خود را با روسیه و چین گسترش دهد. این یک امر اجتناب‌ناپذیر است و نباید از این مسیر غافل شد.»
متقی همچنین درباره جایگاه ایران در معادلات قدرت‌های جهانی تصریح کرد: «روسیه و چین به‌خوبی ضرورت ارتباط با ایران را می‌دانند. روسیه به دلایل متعددی، نقشی تعیین‌کننده در فضای اعتمادسازی برای ایران خواهد داشت.»
وی در ادامه افزود: «ایران یکی از موضوعات اصلی در سیاست‌های روسیه و آمریکا بوده است. این نشان می‌دهد که موقعیت ژئوپلیتیکی و راهبردی ایران همچنان مورد توجه قدرت‌های جهانی قرار دارد و تهران باید از این فرصت برای تقویت جایگاه خود استفاده کند.»
عباسی، استاد دانشگاه، در اظهاراتی با اشاره به سیاست‌های آمریکا در مذاکرات، گفت: «آمریکایی‌ها هیچ‌گاه به‌دنبال حل مسائل نبوده‌اند و اگر امروز درخواستی از ایران دارند، درواقع هدفشان ارتقای فشار است، نه رسیدن به توافقی عادلانه.»
وی با اشاره به سابقه مذاکرات آمریکا با برخی کشورها افزود: «تجربه مذاکرات آمریکا با سودان، لیبی و کره شمالی نشان می‌دهد که این کشور در همه جا به‌دنبال فریب و اعمال فشار بوده است. آن‌ها از مذاکره به‌عنوان ابزاری برای تحمیل خواسته‌هایشان استفاده می‌کنند.»
عباسی همچنین درباره روش مذاکره آمریکا توضیح داد: «در گام اول، آمریکا از طرف مقابل می‌خواهد که ویژگی‌های آمریکایی را بپذیرد. سپس، در روند مذاکرات، آن‌ها کاغذی را مقابل طرف مقابل می‌گذارند و می‌گویند امضا کن، بدون اینکه فرصتی برای مذاکره واقعی فراهم کنند.»
وی در پایان با طرح این سؤال که «آیا با مذاکره تحت فشار می‌توان تحریم‌ها را برداشت؟»، تأکید کرد که چنین رویکردی نه‌تنها منجر به رفع تحریم‌ها نخواهد شد، بلکه زمینه را برای افزایش فشارها و امتیازگیری‌های بیشتر فراهم می‌کند.
