به گزارش ایتنا و به نقل از تک‌اسپات، این پروژه که بیش از یک دهه به‌صورت محرمانه توسعه یافته، قرار است آزمایش‌های زمینی خود را در سال ۲۰۲۵ آغاز کرده و تا سال ۲۰۲۷ به مرحله نمایش مداری برسد.
برخلاف موشک‌های شیمیایی معمول، سان‌برد از فرآیند همجوشی هسته‌ای – همان واکنشی که در قلب ستارگان رخ می‌دهد – برای ایجاد نیروی پیشران استفاده می‌کند. این موشک‌ها به‌صورت مستقل عمل نمی‌کنند، بلکه به فضاپیماهای بزرگ‌تر متصل شده و محموله‌ها را با کارایی بالا در مسافت‌های بین‌سیاره‌ای جابه‌جا می‌کنند.
مدیرعامل این شرکت، ریچارد دینان، اعلام کرد که آنها اکنون یکی از بزرگ‌ترین اتاق‌های تست پیشرانه فضایی را در بریتانیا و حتی اروپا در اختیار دارند و قصد دارند به سرعت گسترش یابند. هدف اصلی آنها، رسیدن به همجوشی عملیاتی در فضا تا سال ۲۰۲۷ است.
دینان محیط فضا را مکان طبیعی‌تری برای همجوشی نسبت به زمین دانسته و Sunbird را به سیستم‌های اشتراک دوچرخه تشبیه کرده است: وسایل نقلیه‌ی قابل استفاده مجدد که در مدار مستقر شده و به فضاپیماها متصل می‌شوند تا جایگزین موتورهای شیمیایی ناکارآمد شوند.
در صورت موفقیت، سان‌برد می‌تواند زمان رفت‌وبرگشت به مریخ را به کمتر از شش ماه، و سفر به مشتری یا زحل را به ۲ تا ۴ سال کاهش دهد. همچنین از این فناوری می‌توان در مأموریت‌های استخراج منابع از سیارک‌ها و حتی ساخت پایگاه‌های قمری بهره گرفت.
با وجود چالش‌های فنی در مینیاتورسازی راکتور و سامانه‌های پشتیبان، کارشناسان همچنان به آینده این فناوری خوش‌بین‌اند. همجوشی هسته‌ای در فضا می‌تواند نقطه عطفی برای تمدن بشری در کاوش‌های فضایی و بهره‌برداری از منابع فراتر از زمین باشد.
