همشهری آنلاین– فاطمه عباسی: علی از همان جا با کلمات رفیق شد. عمویش -ابراهیم- نوازنده تار بود؛ او از همین جا با موسیقی ایرانی آشنا شد. در جوانی مریض شد و مدتی در عمارت یکی از بستگان قاجاری مادرش بستری شد و زندگی و فرهنگ اشرافی و قاجاری را از آنجا یاد گرفت. مدتی پرستار خواهر مریضش بود؛ قصه‌گویی را هم از آنجا یاد گرفت.
عموی دیگر علی یک آپارات ۸میلی متری داشت، همین باعث شد که او کنار همه چیزهای دیگر، عاشق سینما شود. عشق به نویسندگی و نمایش، پای او را به لاله زار باز کرد. درسش را در دانشگاه هنرهای دراماتیک تهران ادامه داد.
همان زمانی که «گاو» و «قیصر» ساخته شد، پای حاتمی هم به سینما باز شد و حاصل عمر ۵۲ساله اش شد یک کارنامه درخشان با تعداد زیادی فیلم و نمایشنامه و مجموعه‌های ساخته شده و ساخته نشده. فیلم‌هایی که ارتباط فرهنگی ما با نسل گذشته‌مان است.
فرهنگ؛ این مهم‌ترین چیزی که در کارهای حاتمی به چشم می‌خورد. همه‌چیزهای دیگر مثل زبان فاخر، میزانسن‌های خاص و طراحی صحنه و لباس به‌خاطر حفظ همین فرهنگ بود. فرهنگی که بخش زیادی از آن غیر از همین فیلم‌ها، در هیچ جای دیگری وجود ندارد.
