به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد، هر سال اسفند که به سرازیرى بهار مى‌افتد، گل‌هاى بنفشه در مجاورت شمشادها، سر از خاک بیرون مى‌آورند و با همان گردن‌هاى نیمه افراشته، رو به گنبد طلاى سلطان توس، سر تعظیم، پایین مى‌آورند.
چند ورق مانده به فروردین، همین که از ورودى‌هاى شهر وارد شوى، عطر زعفران به صورت آدم می‌زند. آفتاب از روى گنبد زرد آستان رضا(ع) کمانه می‌کند توى چشم‌هاى دلتنگ و مشتاق.
از لابلاى پرده، اشک‌هاى شوق، چند قدم مانده تا بهشت سبز رضوى، خادم‌ها با آن روپوش‌هاى آشناى خدمت، طبق‌هاى نبات را روى دست گرفته‌اند و مثل بنفشه‌هاى توى حرم، غبار قدم‌هاى زوار حضرت رضا (ع) را به چشم می‌کشند؛ این اولین مواجهه جماعت بى‌قرارى است که خسته راه آمده‌اند.
چند قدم بیشتر به تحویل سال نو باقى نمانده. از تلاقى بهار طبیعت با بهار قرآن و پاییز استخوان سوز، می‌شود دست به آسمان بالا برد و با سرى در گریبان، قدر تمام یک سالى که از سر گذشت، سفره دل باز کرد و بى وقفه، باران شد.
انتهای پیام/
