به گزارش نیویورک‌پست، انتقال تجربیات آسیب‌زا به نسل‌های بعدی احتمال ابتلا به افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان را به میزان قابل‌توجهی افزایش می‌دهد. پژوهش یادشده با تجزیه‌وتحلیل دی‌ان‌ای سه نسل ۴۸ خانواده سوری، این پدیده را تایید می‌کند.
کاترین پانتر‌ــ‌بریک، انسان‌شناس دانشگاه ییل، می‌گوید این مطالعه آثار استرس و ضربات روحی را بر بدن، در سطحی فراتر از آنچه دیده می‌شود، مستند کرده است. «یافته‌های ما برای نخستین بار نشان می‌دهد که خشونت می‌تواند نشانه‌های اپی‌ژنتیک روی ژنوم به جا بگذارد. آنچه برای درک تکامل و نحوه ثبت تجربیات آسیب‌زا در ژنوم و تداوم آن‌ها در نسل‌های بعدی بسیار مهم است.»
تیم پانتر‌ــ‌بریک روی زنانی مطالعه کرد که در درگیری‌های خشونت‌آمیز سوریه در اوایل دهه ۱۹۸۰ یا سال ۲۰۱۱ به بعد باردار بودند.
در همین رابطه بخوانید: علائم خاموش استرس را بشناسید
دی‌ان‌ای ۱۰ خانواده‌ای که در دهه ۱۹۸۰ با خشونت‌ها مواجه بودند و ۲۲ خانواده‌ای که درگیری‌های سال ۲۰۱۱ را تجربه کرده بودند، با اطلاعات ژنتیکی ۱۶ خانواده‌ای که قبل از سال ۱۹۸۰ سوریه را ترک کرده و از دهه‌ها بی‌ثباتی دور مانده بودند، مقایسه شد.
در مجموع، از ۱۳۱ نفر، ۴۵ کودک خردسال، ۳۷ کودک بزرگ‌تر، ۴۷ مادر و دو مادربزرگ نمونه‌های دهانی جمع‌آوری شد.
به گفته دیما حمدمد، نویسنده این مطالعه و محقق سوری و دختر یک پناهنده، «شرکت‌کنندگان به دلیل علاقه به فرزندانشان و نگرانی برای نسل‌های آینده در این تحقیق مشارکت کردند، اما بیشتر از آن، آن‌ها می‌خواستند داستان ترومایشان شنیده و تایید شوند.»
پژوهشگران ۸۵۰ مکان متیلاسیون دی‌ان‌ای را بررسی کردند؛ یعنی جایی که برچسب‌های شیمیایی کوچکی به نام گروه‌های متیل به دی‌ان‌ای اضافه می‌شوند. این فرایند می‌تواند بدون اینکه توالی اصلی دی‌ان‌ای را تغییر دهد، بیان ژن‌ها را عوض کند.
در همین رابطه بخوانید: آیا استرس واقعاً باعث سرطان می‌شود؟
پژوهشگران در دی‌ان‌ای مادران و کودکانی که خشونت را مستقیم تجربه کرده بودند، ۲۱ مکان شناسایی کردند که نشان‌دهنده تغییر در نشانه‌های اپی‌ژنتیکی بود.
در نوه‌های زنانی که از حملات دهه ۱۹۸۰ جان سالم به در برده بودند، در ۱۴ ناحیه از ژنوم تغییراتی شناسایی شد.
پژوهشگران همچنین گزارش دادند به نظر می‌رسد افرادی که مادرانشان در دوران بارداری در معرض خشونت قرار گرفته بود، در سطح سلولی، سریع‌تر پیری را تجربه می‌کنند. هنوز مشخص نیست که این تغییرات بر سلامت آن‌ها چه تاثیری خواهد داشت یا اصولا تاثیری دارد یا نه.
این یافته‌ها ماه گذشته در نشریه گزارش‌های علمی (Scientific Reports) منتشر شد. نویسندگان این مطالعه تحقیقات بیشتر در مورد آثار ماندگار خشونت‌ــ خشونت خانگی، خشونت جنسی، خشونت مسلحانه و موارد دیگر‌ــ را خواستار شده‌اند.
کانی مالیگان، نویسنده همکار ارشد مطالعه، گفت: «این ایده که تروما و خشونت می‌تواند برای نسل‌های آینده هم عواقبی داشته باشد، باعث می‌شود مردم همدل‌تر شوند و به سیاست‌گذاران هم کمک می‌کند به مشکل خشونت بیشتر توجه کنند. حتی می‌تواند برخی چرخه‌های به ظاهر غیرقابل شکستن خشونت بین‌نسلی، فقر و تروما را که در سراسر جهان، از جمله ایالات متحده مشاهده می‌شود، توضیح دهد.»
