به گزارش نونگاه تهران به نقل از ایران‌تئاتر ، امین میری بازیگر و کارگردان تئاتر به زودی با نمایش «خالی» به نویسندگی کهبد تاراج و کارگردانی مجید رحمتی روی صحنه می‌آید.
این بازیگر مهم‌ترین فاکتور برای حضورش در پروژه‌های نمایشی را نمایشنامه خوب دانسته و می‌گوید: «داشتن یک نمایشنامه خوب که از لحاظ محتوا و فرم حرفی برای گفتن داشته باشد و پیامی را به مخاطبان منتقل کند برای من بسیار اهمیت دارد.»
این هنرمند بیان می‌کند: «در مرحله بعد نگاه نقادانه و دیدگاه کارگردان که ناشی از جهان‌بینی او نسبت به خلق اثری که قرار است روی صحنه ببرد، می‌تواند من را به همراهی در یک پروژه ترغیب کند.»
میری درباره شخصیت و کاراکترهای نمایشی که دوست دارد، به ایفای نقش آن‌ها بپردازد، توضیح می‌دهد: «اینکه نقش چقدر پیچیده و جذاب باشد و من را به عنوان بازیگر به چالش بکشد از پارامترهایی است که در مورد انتخاب شخصیت‌های نمایشی در نظر می‌گیرم. به عنوان مثال برخی از کاراکترها براساس تاریخ نوشته شده و مابه‌ازای واقعی دارند که این موضوع ایفای نقش را برایم جذاب‌تر می‌کند.»
او با اشاره به فعالیت جدید خود در عرصه تئاتر عنوان می‌کند: «نمایش «خالی» نوشته کهبد تاراج با کارگردانی مجید رحمتی اثری است که نقد فرهنگی و اجتماعی در خود دارد و یکی از دلایل پذیرش کار نیز برای من همین موضوع بود. من خیلی دیرتر به گروه اضافه شدم و با وجودی که به تمرین زیاد اعتقاد دارم، از آن‌جاکه در این نمایش تنها یک مونولوگ داشتم، با گروه همراه شدم.»
میری بیان می‌کند: «این اثر تئاتر مستند نیست اما کاراکترهای آن مستند هستند. در واقع درباره آدم‌هایی هستند که چندین سال قبل در این دنیا زندگی کردهاند و قصه‌های‌شان واقعی است. نقشی هم که من در آن بازی می‌کنم تا به حال تجربه نکرده‌ام و امیدوارم بتوانم از عهده ایفایش برآیم.»
او با اشاره به لزوم تمرین زیاد برای رسیدن به نقش می‌گوید: «به قول بزرگان این عرصه، تئاتر اگر اصولی کار شود تو را به عنوان بازیگر سرشار می‌کند، در طول تمرین آوردههای بسیاری خواهی داشت، جیبت پر می‌شود و در سینما می‌توانی از آوردههای تئاتر خرج کنی.»
این بازیگر بیان می‌کند: «من خودم را بچه تئاتر می‌دانم و اگر الان جایگاهی در قاب تصویر پیدا کردم به واسطه این هنر است. اگر تئاتر نبود به اینجا نمی‌رسیدم. من هم از لحاظ توانمندی بازیگری مدیون تئاتر هستم و هم از لحاظ اینکه بستری برای حضور در تصویر را برایم فراهم کرد.»
او ادامه می‌دهد: «جنس ارضای روحی تئاتر با جنس ارضای روحی در تصویر متفاوت است به همین دلیل هم با وجود فعالیت در زمینه تصویر دوست ندارم لذت روی صحنه بودن و بازی در تئاتر را از دست بدهم. این تجربه قابل وصف نیست و قطعا افرادی که تجربه حضور روی صحنه و جلوی دوربین را دارند، این حرف مرا درک می‌کنند. اصلا برای من قابل درک نیست روزی تئاتر کار نکنم و روی صحنه نباشم.»
میری با بیان اینکه همچنان از تئاتر تغذیه می‌کند، می‌گوید: «همان اندازه که بازی کردن در تئاتر لذت‌بخش است دیدن نمایش خوب هم برای من بسیار جذاب است. من تئاتر را پله‌ای برای ورود به سینما نمی‌دانم و کلا این نگاه به تئاتر برای رسیدن به سینما به نظرم اشتباه و غیرمنصفانه است. چراکه جایگاه هرکدام جداست و هیچ یک پله‌ای برای دیگری نیست. وقتی وارد تئاتر شدم سال‌های زیادی کار کردم اما نه به نیت ورود به سینما. دوست داشتم تصویر کار کنم اما خانه اصلی من تئاتر است. جنس بازی در تصویر و تئاتر متفاوت است اما این موضوع در خلق و شخصیت‌پردازی برای بازیگر تفاوتی ایجاد نمی‌کند.»
او ادامه داد: «هنوز خودم را بازیگر نمی‌دانم و این اصلا بحث تواضع نیست. همچنان وقتی نقش پرچالش برای بازی پیشنهاد می‌شود این سوال را از خودم می‌پرسم که آیا این کاره هستم یا نه؟! چون به نظرم هرچقدر که شما در بازیگری توانمند باشید و یک نقش را به بهترین نوع خود بازی کرده باشید در کار بعدی شاید نتوانید به آن چه باید برسید، چراکه سرعت صعود و سقوط در بازیگری بسیار نزدیک به هم است.»
میری کار در عرصه تصویر و تئاتر را سخت می‌داند و می‌گوید: «در شرایط حاضر کار در هر دو مدیوم سخت است و متاسفانه مشکلات ایجاد شده باعث شده تئاتر در مسیر بدی قرار بگیرد. در این مسیر هم ما بچه‌های تئاتر مقصریم، هم اداره‌کل هنرهای نمایشی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. به نظر من در حال حاضر تئاتر بدترین و و اسفناک‌ترین شرایط خود را از دوران آغاز به کارم تا الان سپری می‌کند. خصوصی‌سازی در تئاتر ضربه مهلکی به این هنر وارد کرد.»
او ادامه می‌دهد: «درهمه جای دنیا حمایت دولت از تئاتر با اشکال متفاوت وجود داشته است، اما با خصوصی‌سازی باعث شد تا به جای اینکه شرایط به نفع تئاتر باشد به ضرر آن تمام شود. اکنون هرکسی پول داشته باشد به راحتی کارگردان، تهیه‌کننده و سالن‌دار می‌شود. وقتی تنها منبع درآمد گروه‌ها گیشه شد، آن‌ها به هر سمت‌وسویی رفتند و حالا از ماهیت اصلی تئاتر دور شدیم. طی این سال‌ها کمیت بالا رفت اما کیفیت‌‌ها بسیار پایین آمد.»
میری در پایان با اشاره به تصمیم برای اجرای نمایش خود می‌گوید: «من بعد از اجرای نمایش «قتل در موقعیت ۳۵ درجه شمالی» سوژه تئاتر مستندی در ذهنم هست که حدود ۸۰ درصد بخش تحقیقی کار انجام شده و اگر شرایط فراهم شود و مشکلی پیش نیاید سال آینده آن را روی صحنه خواهم برد. این کار دغدغه ذهنی من است و تا زمانی که کاری دغدغه من نباشد به هیچ عنوان کارگردانی نخواهم کرد.»
