سلام ساعت ۹ صبح بود. از آستانه اشرفیه (گیلان) به همراه خانواده ، پس از نماز عید فطر، به سمت منزل مادربزرگ بازمی‌گشتیم.
رادیو…
سخنرانی‌های حضرت آقا را پخش می‌کرد. مثل همیشه، بیانات ایشان زیبا و شورآفرین بود.
اما یک جمله ی ایشان ذهن مرا به تکاپو انداخت.
و بسیار به خود مشغول کرد. با خود سناریوهای مختلف را بررسی می‌کردم: چه کسانی، چگونه و چرا فتنه می‌کنند؟ ما چه کنیم؟ و… جمله حضرت آقا این بود: «آنها تهدید می‌کنند که شرارت خواهند کرد. البته اگر شرارتی انجام بگیرد، ما خیلی احتمال نمی‌دهیم که از بیرون شرارتی انجام بگیرد. اما اگر شرارتی انجام بگیرد، قطعاً ضربه متقابل محکم خواهند خورد . و اگر به فکر این باشند که در داخل کشور فتنه راه بیندازند، مثل بعضی از سال‌های قبل که راه انداختند، جوابشان را خود ملت ایران خواهند داد .» به نظر می‌رسد در نظر رهبری، انقلاب اسلامی ایران از دو ناحیه در سال ۱۴۰۴ تهدید می‌شود: ۱. شرارت‌های خارجی که مثل همیشه هیچ غلطی نمی‌توانند بکنند.
۲. فتنه‌های داخلی که ذهن مرا درگیر کرده بود و حضرت آقا نیز احتمال وقوع آن را نفی نکردند و پروژه‌های قبلی خواندند. پاسخ یک سؤال مشخص بود، ولی سؤالات دیگری بی‌پاسخ مانده بود . حضرت آقا خنثی‌کننده این فتنه را مردم می‌دانند . اما دو سؤال مهم باقی مانده است: اولاً چه کسانی و چگونه فتنه می‌کنند؟ ثانیاً ما که حلقه میانی هستیم، چگونه مردم را برای خنثی کردن این فتنه آماده کنیم؟ چگونه حرکت عمومی ایجاد کنیم؟
به نظر بنده، هر فتنه‌ای در کشورها می‌تواند از سه منشأ ایجاد شود:
۱. اقتصاد (مثل فتنه بنزین)
۲. سیاست (مثل فتنه‌های ۸۸ و ۷۸)
۳. فرهنگ (مثل فتنه زن، زندگی، آزادی)
قبل از انتخابات، سه دسته را بازیگران فتنه در کشور می‌دانستم: ۱. مخالفان نظام ۲. عموم مردم ۳. دینداران اما پس از انتخابات، یک دسته دیگر را به کسانی که مستعد فتنه در کشور هستند اضافه کردم. آنها اصطلاحاً «جماعت ایتایی» نام دارند.
برخلاف نظر امام و رهبری، عده‌ای خام آنها را هسته سخت نظام می‌دانند.
در حالی که در اندیشه امامین انقلاب، مردم موضوعیت دارند و لایه‌بندی برای مردم قائل نیستند. رهبری جمع‌کننده فتنه‌ها را مردم می‌دانند و حل مشکلات را در اراده آنها
اما متأسفانه عده‌ای برای مردم پشیزی ارزش قائل نیستند و خود را هسته سخت نظام می‌دانند. در برهه کنونی، دسته چهارم مستعدین فتنه‌انگیزی یعنی جماعت ایتایی، درون خود هر کدام با غرضی در حال اعتراض و آماده کردن بدنه اجتماعی و یارکشی برای دغدغه خود هستند: ۱. عده‌ای با بهانه سیاسی و نگاه بدبینانه به اصلاح‌طلبان، به دنبال تسویه حساب سیاسی با رقیب انتخاباتی خود هستند و هر روز به دنبال استیضاح یا ضربه زدن به دولت وفاق هستند.
۲. دسته دوم دغدغه اقتصاد دارند و می‌گویند تا کی ما جلوی مردم بایستیم؟ این بار باید خودمان جلوی این وضعیت را بگیریم و دست به اعتراض خیابانی بزنیم و حق مردم را بگیریم . به تعبیری طرف مردم بایستیم، نه مقابل مردم. ۳. دسته سوم دغدغه فرهنگ دارند و با محور قرار دادن حجاب و مقابله با فرهنگ برهنگی، شبانه‌روزی به دولت، مجلس و حتی حاکمیت می‌تازند . این دسته مسئولین را مقصر وضع بی‌حجابی کنونی می‌دانند و دولت کنونی را در مقابل خود تلقی می‌کنند. با توجه به تجمیع هر سه منشأ در جماعت ایتایی، احتمال ایستادن این جماعت تندرو و بی‌ترمز مقابل نظام زیاد است. به نظر این حقیر، فتنه این دوره، فتنه تندروها خواهد بود که با کلمات حق، اراده‌ای باطل خواهند کرد و حاکمیت را تضعیف می‌کنند.
البته به فرموده رهبری، مردم مقابل آنها خواهند ایستاد.
غلبه احساسات بر عقلانیت انقلاب اسلامی، عدم تطبیق نگاه این جریان با امامین انقلاب، جنگ شناختی شدید رسانه‌های معاند و اشتباهات دولت وفاق از دلایل عمده شکل‌گیری نگاه این دسته است. به همین مسائل فکر می‌کردم که مرتضی زنگ زد.
رفیقم است، صمیمی، چند سالی با هم حرص می‌خوریم.
بعد از احوال‌پرسی گفت: «سید، نظرت درباره حرف‌های امروز آقا چیست؟» گفتم: «قضیه فتنه خیلی ذهنم را درگیر کرده.» گفت: «زدی تو خال! چقدر ذهنمان به هم نزدیک است و چقدر خطرناک است.»
مرتضی در انتخابات ۱۴۰۳ تبلیغ سردار قالیباف را می‌کرد. من هم مسئول ستاد دکتر جلیلی بودم. ولی هیچ‌وقت بحثمان از عقلانیت خارج نشد و به دعواهای خاله‌زنکی ختم نشد.
اول درباره رسایی و رائفی‌پور و طرفدارانشان صحبت کردیم. با هم هم‌نظر بودیم: خطرناکند، بی‌کله، بی‌ترمز و بعضاً در مقابل مبانی رهبری کمی هم درباره منان رئیسی و ثابتی گفتگو کردیم که بعدا مینویسم. کمی هم درباره راهکار افزایش عقلانیت انقلاب اسلامی صحبت کردیم. قرار شد حضوری طرحی برای این مسئله با کمک بعضی از اساتید آماده کنیم.
بعداً بیشتر مینویسم.
سیدرضا غضنفری
