به گزارش ایتنا و به نقل از ساینس‌آلرت، این قلب که اندازه‌ای به بزرگی یک مشت دارد، شامل یک پروانه معلق مغناطیسی است که خون را به ریه‌ها پمپاژ می‌کند. این دستگاه پیشرفته توانست ۱۰۵ روز جان او را حفظ کند تا زمانی که یک قلب انسانی برای پیوند در دسترس قرار گرفت.
پزشکان گفتند که بدون این قلب موقت، بیمار پیش از یافتن یک اهداکننده جان خود را از دست می‌داد. قبل از دریافت این قلب، او تنها می‌توانست ۱۰ تا ۱۵ متر راه برود، اما اکنون توانایی انجام فعالیت‌های معمول خود را به دست آورده است.
دانشمندان امیدوارند در دهه آینده، این قلب مصنوعی به گزینه‌ای جایگزین برای بیمارانی تبدیل شود که در انتظار پیوند قلب هستند. دنیل تیمز، مهندس زیست‌پزشکی و مخترع این قلب، از سال ۲۰۰۱ و پس از حمله قلبی پدرش روی این پروژه کار کرده است. طراحی این قلب با داشتن تنها یک قطعه متحرک و استفاده از مواد مقاوم، باعث کاهش استهلاک و افزایش طول عمر آن شده است.
اگرچه هنوز مشخص نیست این قلب تا چه مدت در بدن انسان دوام می‌آورد، اما آزمایش‌های آزمایشگاهی نشان داده‌اند که می‌تواند حداقل چهار سال بدون مشکل کار کند. چهار دستگاه دیگر نیز امسال در استرالیا برای پیوند آماده خواهند شد. اگر آزمایش‌های بالینی موفقیت‌آمیز باشند، این قلب می‌تواند به یک راه‌حل جهانی برای نجات میلیون‌ها بیمار مبتلا به نارسایی قلبی تبدیل شود.
